Do niedawna sytuacja na polskiej scenie, hmm nazwijmy to kabaretowej, była w miarę prosta. Żyli sobie kabareciarze, czyli samouki, samograje, z reguły ludzie, którzy weszli na scenę podczas studiów, a później na niej zostali. Byli też aktorzy, po szkołach, profesjonalni, z dykcją, impostacją, postawą i papierami. Za kabaret brali się nie z pasji, ale żeby móc chałturzyć pomiędzy rolami Makbeta w teatrze i sprzedawcy w reklamie McDonalda. Aktorzy przeważnie okazywali kabareciarzom wyższość, właśnie dlatego, że ci drudzy są samoukami, czyli można powiedzieć niedoukami. Natomiast kabareciarze nie przepadali za aktorami, z tej prostej przyczyny, że pięć lat szkoły teatralnej znacznej części absolwentów implantuje w dupę kawał solidnego kija. Czytaj dalej „Kabaret, stand up, impro, aktorzyny”
Kategoria: Blog
Czym różni się stand up od monologu?
Kontynuując trend z poprzedniego posta będę zagęszczał ilość stand up’u na blogu, który stand up ma w nazwie. Często, kiedy już zdarzy mi się pochwalić, że zajmuję się między innymi tą formą komedii, zostaję zasypany masą pytań. Co to takiego jest? Z czym to się je? Oraz z reguły na końcu – czym to się właściwie różni od monologu? Nie będę ukrywał, że z tym ostatnim miewam problem. Postaram się więc znaleźć odpowiedź, nie tylko po to, żeby mieć ją gotową, kiedy któraś dawno niewidziana ciotka zacznie wypytywać, ale też dla siebie.
Przede wszystkim, stand up jest monologiem, ale nie każdy monolog jest stand up’em. Przypadki stand up’u, którego nie można nazwać monologiem zdarzają się rzadko, a konkretnie, natknąłem się tylko na jeden – bliźniaków Sklar. Ci panowie występują we dwóch, ale mają uwspólnione spojrzenie na rzeczywistość i ogólnie zachowują się jakby byli jedną osobą (jednojajowi to im łatwiej). Czytaj dalej „Czym różni się stand up od monologu?”
Jak pisać stand up? – kilka recenzji poradników
Jeśli chodzi o tekściarstwo komediowe, niewątpliwie jestem człowiekiem oczytanym:) Większość kabareciarzy stara się zrozumieć tajniki humoru intuicyjnie, bądź w ogóle nie próbuje ich zrozumieć, tylko pisze. Jakoś tak wyszło, najwyraźniej mam takie zboczenie, że ja od początku swojej kariery pochłaniałem całe stosy książek w mniej lub bardziej przystępny sposób wyjaśniających, jak pisać żarty, skecze, monologi.
Która droga jest lepsza? Myślę, że to bardzo mocno zależy od człowieka. Są ludzie, którzy dostają spazmów, kiedy słyszą słowo technika powiązane z czymkolwiek humanistycznym… Im czytanie poradników tekściarstwa komediowego nie da nic oprócz chwilowej apopleksji. Z drugiej strony, istnieją wśród nas stwory które lubią i próbują porządkować wszystko, nawet chaos wyobraźni.
Czytaj dalej „Jak pisać stand up? – kilka recenzji poradników”Jak to u diabła działa?
Jeśli chodzi o pi
sanie tekstów komediowych nie widziałem jeszcze wszystkiego, ale na pewno bardzo dużo…
Widziałem jak żart, w który nikt nie wierzył zaczyna świetnie działać.
Widziałem jak skecz, nad którym wszyscy z podziwem kiwali głowami mówiąc: „Mmm, pewniak, tym będziemy przeglądy wygrywać”, okazuje się skończonym gniotem po zagraniu którego człowiek ma ochotę naśladować strusia.
Widziałem jak osoby bardzo mocno doświadczone, dają rady tym mniej doświadczonym. Po których to uwagach numer zmienia się z niezłego w taki sobie.
Widziałem też jak koledzy z różnych ekip dają sobie nawzajem uwagi. Czytaj dalej „Jak to u diabła działa?”
Wyznania wrednego kelnera
Edit: Post pochodzi z roku mniej więcej 2014tego :) Ale dalej go lubię.
Graliśmy wczoraj stand up w Alternatywach przy krakowskim Małym Rynku i przez przypadek gastronomia ze mnie wyszła.
Graliśmy w trzech – ja, Marcin Wojciech i Adam Grzanka. Ostatni kolega dosyć mocno mnie zaskoczył. Widziałem go na scenie wielokrotnie, ale w zazwyczaj w roli konferansjera. Jako komika po raz pierwszy.
Pozytywnie. Potrafi przekonująco mówić o swoich dziwnych zajawkach. Naprawdę mocno porwał publiczność.
Swoją drogą, ja też zaskoczyłem sam siebie.
Na widowni było dużo ludzi, którzy widzieli już wszystko, co mam. Pod wpływem impulsu wywaliłem przygotowane żarty i zacząłem na spontanie gadać o kelnerstwie.
Flow mi się włączył. Niesiony lekko symulowaną frustracją opowiedziałem szereg anegdot dotyczących bezgranicznej głupoty klientów restauracji. Parę miesięcy temu gastronomia mnie wypluła – przestałem być napędem do tacy. Już mogę.
Myślę, że był to jednorazowy wybryk – stand up terapeutyczny. Raczej już nigdy nie powiem tych setów. Dlatego publikuję je tutaj.
Czytaj dalej „Wyznania wrednego kelnera”Tajemniczy Pan Szekely
Louis Szekely, Amerykanin pochodzenia żydowsko-węgierskiego, a urodzony w Meksyku, lepiej znany jako Louis C.K., bez żadnej wątpliwości jest dobrym komikiem. Jego program „Hillarious,” który obejrzałem już dłuższy czas temu, kompletnie zmiótł mnie z ziemi, a następnie w nią wbił. „Chewed up” – czyli wcześniejsze dzieło Szekely’ego (C.K.’ja?) zaczyna się od jednego z najlepszych fragmentów stand up’owych jakie w życiu widziałem (ten z pedałami/fagotami.)
Myślę, że już nawet ci mniej bystrzy czytelnicy zdążyli się domyślić, że kryje się tutaj jakieś ale… No właśnie, ale. Dwa kolejne programy są dobre, ba (zawsze mam wrażenie, że kiedy ktoś używa tego słówka, beka pisząc, ale i tak go użyję,) nawet bardzo dobre, ale pomimo tego faktu odrobinę mnie znudziły. Czytaj dalej „Tajemniczy Pan Szekely”