Blog o Komedii i Rozrywce
Bardzo mi przykro, ale ten post jest częściowo motywacyjny. Bleee.
Michael Colyar to stand-uper mocno nietypowy i na dobrą sprawę w Polsce nieznany. Pewnie nigdy bym o nim nie usłyszał, gdyby nie lektura książki Step by Step to Stand-up Comedy. W tym poradniku autor – Greg Dean podaje Colyara jako przykład wytrwałości w dążeniu do celu (czyli do komediowej sławy). Ja jako zaletę dorzuciłbym mu swojego rodzaju kreatywność… Czytaj dalej „Stand-uper z ulicy”
Jako siedmiolatek byłem zagorzałym komunistą. Chodziłem na pochody pierwszomajowe z pełną obowiązkowością i co najgorsze, chętnie. Z tych ideologicznych festynów nie zostały mi jednak w pamięci nauki Lenina, ale stanowisko z watą cukrową. Machanie małą, czerwoną chorągiewką też właściwie lubiłem.
(W wieku siedmiu lat byłem też najwyraźniej mocno wierzący, bo równie chętnie chodziłem na przykościelne odpusty. Pobudki podobne.)
Któregoś maja zapytałem rodziców, dlaczego nie idziemy na pochód. Musiał być rok 92, może 93. Wyjaśnili mi, że komunizm upadł i że teraz mamy demokrację, w której na komunistyczne przemarsze się nie chodzi. I tak właśnie demokracja odebrała mi okazję do zjedzenia waty cukrowej. Suka. Czytaj dalej „Przemiany ustrojowe z punktu widzenia siedmiolatka”
1.
Chłopak zapada się głęboko w klubowy fotel. Z głośników leci chillout, więc gość się chilluje. Jednocześnie trawi to, co właśnie usłyszał. Z niedowierzaniem drapie się po kopule czapki z daszkiem. To widocznie nie przynosi pożądanych efektów, więc zdejmuje czapkę i drapie się po nagiej już teraz głowie. Gość pracuje jako DJ gdzieś niedaleko. Zaczęliśmy gadać, bo nasze branże są do siebie podobne. Przynajmniej pozornie… Przed chwilą mu powiedziałem, że Kabaret Moralnego Niepokoju ma kilkanaście do dwudziestu występów miesięcznie. I że jego członkowie zarabiają na tym procederze naprawdę duże pieniądze (podałem szacunkowe kwoty, tutaj nimi jednak szastał nie będę…). DJ jest w sporym szoku. Milczy i się czochra. Zaczynam się zastanawiać, czy aby nie dostał jakiejś swędzącej formy wylewu. W końcu się odzywa.
– I oni zawsze z tymi garnkami?
Teraz ja nie dowierzam. Ten tekst nie dochodzi do świadomości od razu. Nie przejmujcie się, za chwilę (prawdopodobnie) załapiecie. Czytaj dalej „Co kabareciarz słyszy o kabareciarzach?”
Pochodzenie tradycji prima aprilis nie jest jasne z pewnego prostego powodu. Mianowicie notki dotyczące genezy tego święta pojawiają się z reguły pierwszego kwietnia, czyli w dniu, w którym większość informacji medialnych to bzdury wyssane z palca.
Jestem przekonany aż do pierwszych granic pewności, że kilka razy słyszałem historię o tym, że prima aprilis upamiętnia dzień, w którym cesarz Konstantyn oddał na moment władzę błaznom. Konkretnie jednemu błaznowi imieniem Kugel. Problem polega na tym, że niejaki profesor Boskin (z Uniwersytetu Bostońskiego) przyznaje się do tego, że wymyślił ów historyczny fakt w roku 1983, właśnie w charakterze żartu. Oczywiście nasuwa się pytanie, w którym miejscu uczony robi sobie z nas jaja. Podając fikcyjne wydarzenie, czy mówiąc że jest fikcyjne? Za pierwszą wersją przemawia fakt, że błazen starożytnego cesarza miał nosić imię zaczerpnięte z jidysz i zdecydowanie nawiązujące do żydowskiej potrawy (Kugel – kluski bądź ziemniaki zapieczone z jajkiem). Czytaj dalej „Pierwszy kwietnia – Międzynarodowy Dzień Prankstera”
To jest de facto post z ciekawostkami o Louisie C.K.-u. Dowiecie się z niego o kilku jego wcześniejszych 'jobach’ i poznacie parę mniej znanych utworów z jego udziałem.
Najpierw jednak wspomnę o jego nazwisku. Przez bodajże dwa lata uczyłem się węgierskiego i doszedłem do poziomu, który pozwalał mi swobodnie posługiwać się alfabetem.
Louis z pochodzenia jest częściowo Węgrem (między innymi). Jego nazwisko 'Szekely’ jest za to węgierskie w stu procentach.
Ponoć komik zaczął używać pseudonimu ’C.K.’, aby przybliżyć ludziom właściwe brzmienie swojej godności. Już tłumaczę. Węgierska pisownia jest cokolwiek dziwna. W ich abecadle ’sz’ czyta się jako ’s’, a ’sz’ jako ’s’. ’Ly’ to jedno z dwóch występujących w tym języku ’j’. ’E” wprawdzie wymawia się normalnie, ale jeśli pojawi się nad nim apostrof, już może być czytane jako ’ie’.
Zakładam więc, że pierwotnie w nazwisku komika widniało ’é’. Mamy więc ’sz’ czytane jako ’s’, ’ie’ oraz ’ly’ wymawiane jako ’j’. Fonetycznie otrzymujemy coś w rodzaju ’Siekej’. Do angielskojęzycznego ’C.K.’ bardzo stąd blisko.
Czytaj dalej „Co robił Louis C.K., zanim stał się gwiazdą stand-up comedy?”Przypomnij sobie dowcip, fragment skeczu, humorystyczną sytuację, cokolwiek, co Cię ostatnio rozśmieszyło. Załóżmy, że Twoje rozbawienie wywołał jakiś nieistniejący i hipotetyczny dowcip o kaczce. Zastanów się, dlaczego wywołał u Ciebie śmiech. I odpowiedź: „bo był śmieszny” nie kwalifikuje się jako prawidłowa. Dlaczego niepowodzenia życiowe jakiegoś fikcyjnego ptaka domowego powodują skurcze Twojej przepony? I tym bardziej: Co one mają u diabła wspólnego z chwilowym wzrostem Twojego poczucia szczęśliwości? Czytaj dalej „Psychologia i humor – popularne teorie z komentarzem laika-praktyka”